روزگارم این است :

    دلخوشم با غزلی

         تکه نانی ، آبی

              جمله ی کوتاهی

                         یا به شعر نابی

و اگر باز بپرسی گویم :

       دلخوشم با نفسی

             حبه قندی ، چائی

                     صحبت اهل دلی

                         فارغ از همهمه ی دنیایی ...

                               دلخوشی ها کم نیست،دیده ها نابیناست....

بعضی حرفا رو نمیشه گفت...

باید خورد...ولی بعضی حرفا رو، نه می شه گفت...

نه میشه خورد...

می مونه سر دل

میشه دل تنگی......

میشه بغض

میشه سکوت

میشه همون وقتی که خودتم نمیدونی چه مرگته......

ساده که شوی همه چیز خوب میشود؛ خودت؛ غمت؛ مشکلت؛ غصه ات؛ هوای شهرت؛ آدم های اطرافت؛ حتی

دشمنت...یک آدم ساده که باشی برایت فرقی نمیکند که تجمل چیست؛ قیمت بهترین ماشین چند است؛ فلان مدل ماشین

چند ایربک دارد؛ مهم نیست بهترین نقطه شهر کجاست؛ ویا رستوران چینی ها بهترین غذایش چیست...!!

ساده که باشی همیشه در جیبت شکلات پیدا میشود؛ همیشه لبخند به لب داری؛ برروی جدول های کنار خیابان راه

میروی؛ زیر باران دهانت را باز میکنی و قطره قطره مینوشی؛ آدم برفی درست میکنی و شال گردنت را به او

میبخشی...

ساده که باشی همینکه بدانی بربری و لواش چند است کفایت میکند...نیازی به غذای چینی نیست؛آبگوشت هم خوب

است...

ساده که شوی آدم های ساده را دوست داری

قول داده اَم…

گاهـــی

هَر اَز گاهـــی

فانـــوس یادَت را

میان ایـن کوچه ها بـی چراغ و بـی چلچلـه، روشَـن کنَم

خیالـت راحـَــت! مَـن هَمان منـــَــم؛

هَنوز هَم دَر این شَبهای بـی خواب و بـی خاطـــِره

میان این کوچـه های تاریک پَرسـه میزَنـَم

اَما بـه هیچ سِتاره‌ی دیگـَری سَلام نَخواهــَـم کَرد…

خیالَت راحَت !

و من آهسته و آرام میمیرم

شده یه جمله ایی تکرار هر روزت بشه

این همون جمله است

*و من آهسته و آرام میمیرم *

در بزرگی چه بود؟

با غذا های لذیذ وعده می دادی

مینویسم اما،امیدم اینست

نخوانی،مادر

کودکی خواهم من

دوره دوستیِ پاک

مهرها بی منت

و کلامش صادق

اشک ها بی پروا

بغض بی معنی

آرزو کن مادر

تنها بودن دلبندت را .

خدایا شکر

دستهایم هستند

تا ; غمِ این دل را

بِ آغوش کشم

من در این گنبد دوار

نور میخواهم

اما

جهانم ، پر تاریکی است

تهمت و ظلم و ریاست

نور میخواهم ، نور

بخشش و مهر و امید

 نگاهی دلگرم

 ، و کلامی زیبا

چشم ها شسته شوند

  جور دیگر دیدی

 بازــآ

تا دلم گرم شود

 و جهانم رخشان

کاش می فهمیدم

مصلحت چیست

مصلحت بود  که شیطان

سجده نکرد

یا که  آدم 

سیب چید

مصلحت هست که من منتظرم

منتظر مصلحت را نمیفهمد

منتظر منتظر است

مصلحت فاصله را کم نکند

مصلحت او را بی غم نکند

مصلحت سر پوشی ست

برسر آلامش

مصلحت مهر سکوت بر لب اوست

مصلحت گفتن خاموش

به فریاد دل منتظر است

مصلحت وهم و خیال است برای دل او

تو نگو مصلحت است

تو اگر منتظری درکش کن

پای حرفش بنشین

درد او را بشنو

منتظر خسته بُوَد

خسته از صبر و شکیبایی خود

خسته از ثانیه های بی او

 و تو ای خسته ی راه ،

انتظارت شیرین

 و دلت روشن و شاد

سخت خواهد بود

مسیر ره تو

تا امید هست برو

ره بی پایانی ست

مصلحت همراهت

رهگذره عمرم

بی توشه جز حرف

فاش میکنم اینجا

 غوغای درونم را

این روزها بیشتر دلگیر می شوم...

این روزها بیشتر از موتورسواران  می ترسم...

این روزها بیشتر از  پیک و مشروب می هراسم ...

درکم کن  ...

و مــن پنداشتــم او مــرا خواهــد بــرد

بــه همــان کوچــه رنگیــن شــده از تابستــان

بــه همــان خانــه بــی رنــگ و ریــا

بــه همــان لحظــه کــه بــی تــاب شــوم

او مــرا خواهــد بــرد بــه همــان ســادگــی رفتن بــاد

او مــرا بــرد !

ولــی بــرد ز یـــاد ...

یک دقیقه سکوت برای رویاهای شیرین کودکی ،

 که هرگز باز نخواهند گشت!